Walvissen, iets om over na te denken

Sinds de passage van Leen Gorissen bij Interne keuken en haar walvissenverhaal ben ik nog meer overtuigd dat we gewoon té weinig weten om onze aarde als geheel te begrijpen. Ikzelf herfraseer het ingenieus stukje systeemdenken best niet, je leest het perfect verwoord op het inleidend tekstje voor de podcast hieronder. Eén klein stukje haal ik toch wel graag aan om de complexiteit en de volmaaktheid van de natuur te onderstrepen.

En het wordt – echt waar – nóg beter, want ook als het te heet wordt door teveel zonlicht en het plankton last krijgt van teveel schadelijke UV straling, maakt het dimethyl sulfide aan. Dat verdampt en zorgt voor condensatie. Daardoor ontstaan er wolken en koelt de oceaan af. Plankton dat te warm heeft, kan dus zijn eigen schaduw maken en zo de opwarming van de Aarde tegengaan. Hoe cool is dat? Die natuur, jong, die zit verdomd goed in elkaar.

stukje uit Interne keuken waarmee de redacteurs ons warm maken voor deze podcast

Net specifiek dat walvissenverhaal blijft me maar achtervolgen, haha. Via LinkedIn kreeg ik een verwijzing naar een verhaal over… dit zoogdier als CO2-reservoir. Terwijl ik tracht te volgen wat we allemaal in onze Mars hebben; blijf ik maar nieuwe dingen ontdekken over de interactie tussen de diverse sferen. Spaceman weet het al lang niet meer! Is het wel slim om de aarde te verlaten?

Elk steentje of stapje die me helpen mijn queeste te volbrengen blijven welkom.

• De linkedInpost waarmee deze intellectuele ellende begon. 🙂
• Beluister de podcast via deze link
• Op de site van het IMF vind je het verhaal terug dat ik dus vandaag onder ogen kreeg.
• Het volledig wetenschappelijk rapport over whalepumps ( 2010 ) vind je hier.
• Een leuke instastory. Het werkt inspirerend voor m’n Spaceman account

fotocredit: ingebouwde pexelssite via WordPress