Het onooglijke dorpje Lytton, 200 km ten noorden van Vancouver, liet een recordtemperatuur van haast 50° C optekenen. Wat is hiervan het nieuws onder de zon? Lytton bevindt zich op breedtegraad 50! Da’s die breedtegraad die ook doorheen ons landje loopt. Kan je je dat voorstellen? 50° C in onze Ardennen? Da’t zou nogal wat zijn. Eén krantenkop van het Nieuwsblad, geschreven door D. Minten wil ik jullie niet onthouden:
Ik vrees dat we dergelijke temperaturen ook hier niet kunnen uitsluiten
link naar het betalende artikel
Daar gaan we weer natuurlijk. Als geograaf en aardrijkskundige volg ik al het nieuws zo goed en zo kwaad als het kan op. En kranten zijn er op uit om te verkopen. Ik ga hier nu niet in op pertinente vragen zoals: “Wie is ‘ik’?” en de relativiteit van “niet kunnen uitsluiten”
Ook de vraag die brandt op onze lippen of deze hitte nu wel of niet toe te schrijven aan de “opwarming van de aarde” ga ik hier niet (kunnen) beantwoorden. Het is een weerfenoneem waarbij opgestuwde warme lucht is vast komen te zitten: een zogenaamde hittekoepel. En weer en klimaat zijn 2 begrippen met een nogal uitéénlopende betekenis. Simplistisch uitgelegd is het klimaat het mathematisch [ glijdend ] gemiddelde van de weerswaarnemingen, temperatuur en neerslag, van de voorbije 30 jaar.
Neen, ik schrijf deze post omdat ik een opmerkelijk relaas in een degelijke facebookgroep las. Het was een oproep om ons leven drastisch om te gooien. Let op de nuance van “ons”… Met toestemming van de schrijver verwoord ik het hier naar een call voor de leerlingen die, oa via de leermethode ISAAC, op zoek zijn naar de vraag of onze aardbol wel 8 miljard mensen vér dragen kan?!
Het is veel meer dan alleen maar wat meer weer!
Tweet
Op dit eigenste ogenblik is de situatie in het westen en andere grote delen van de Verenigde Staten en Canada zo goed als onleefbaar geworden, met temperaturen die plaatselijk oplopen tot 50 graden en meer. Recordtemperaturen worden nu niet langer met decimalen maar met ettelijke graden verpulverd. Kinderen kunnen niet langer naar school, en er doen zich stroompannes voor door het overmatige gebruik van airco. Verscheidene stuwmeren dreigen omwille van een extreem lage waterstand hun stroomproductie te moeten stilleggen, waardoor tienduizenden gezinnen zonder elektriciteit, en dus ook zonder koeling dreigen te vallen. Dit zijn geen waarschuwingen meer; het huis staat in lichterlaaie, en we worden verondersteld navenant te handelen.
Ironisch genoeg worden wij in Vlaanderen getrakteerd op immense plensbuien en borrelt regenwater uit kolken en duikers te midden van pleinen en straten op het midden van. Begrijpe wie begrijpen kan! En dat zijn er steeds minder gezien de georganiseerde (?) debilisering van onze maatschappij. We lijken wel de moderne versie van Rome te zijn. Brood en spelen sieren de huiskamer via het scherm. Een tekende bewijs van die heikneuterigheid van het mensdom is hoe wij hier in ochgottekestoch Vlaanderen omgaan met het PFOS en PFAS verhaal.
Euh, huh? Wat heeft dat te maken met de hittegolf hoor ik je al denken. Welnu deze supermoleculen ontketenden een oeverloze discussie over het wel of niet verplaatsten van wat aarde op de aarde. Het is een gigantische polemiek in het spel der ontkenning van onze menselijke geologisch kracht. We leven in een nieuw tijdperk, het Antropoceen, het tijdvak waarin de mensheid onomkeerbare invloeden op de wereld heeft en zich er ook van bewust moet gaan worden.
Het tekent wel het belang van systeemdenken, een manier van omgaan met kennis dat in het vak aardrijkskunde, slechts 1 uurtje per week, aandacht krijgt. Net als microplastics zijn PFOS en PFAS nu letterlijk overal te vinden! Van in het diepste van de oceanen tot op de hoogste gletsjers. Het regent nu letterlijk chemische rotzooi, overal ter wereld. We eten, drinken en ademen allemaal van dezelfde aarde, een planeet die door 8 miljard mensen met diverse wensen, graag OOAA vervuld natuurlijk, immens veel eisen van deze eindige planeet, een uniek pluisje in het heelal. En neen, weken kissebissen en onderzoekscommissies instellen om wat grond te verschuiven om trachten het dossier om een ring rond een stad rond te krijgen… Lof der zotheid? Het zijn ook deze mensen die onder dit gesternte, niet geremd door enig vorm van kennis, gaan beslissen over gasentrales en energievoorzieningen towards 20xx ?
Het noopt ons, “moderne” mensen dan ook uit tot een vraagstelling die het politieke vingerwijzen en het zich blindstaren op deze of gene lokale symptomatiek ruim overtreft, zoals:
Wat maken we onszelf als mens en als samenleving in ’s hemelsnaam nog wijs?
Hoever denken we nog alle rotzooi en het eindoordeel voor ons uit te kunnen schoppen, en te doen alsof er nog steeds niet veel bijzonders aan de hand is? Waar houden ze op, de leugen en de illusie waar we allemaal, zonder enige uitzondering, ons aandeel in hebben, al dan niet beursgenoteerd? Waar staat ergens de spiegel, te midden van alle uitbesteding van schuld en verantwoordelijkheid?
“Only time will tell”, is een enorme dooddoener. Het is jammer genoeg wel het mantra der politiek geworden: “Schep poen en als ze je met de schup zien… Ontken en loop weg!” Mag een steeds meer onthutste nuchtere toeschouwer in dit op hol geslagen circus van ontkenning en zelfbedrog veronderstellen.
Maar wat als die tijd definitief opgebruikt is? Uiteindelijk zegeviert uiteraard en uiteindelijk de absolute waarheid, en wat dat betreft zal de wake-up call voor een nog steeds overgrote meerderheid aan navelstaarders niet meevallen. Voor een onbepaalde en erg kleine minderheid aan authentiek gebleven zielen is ze echter alles behalve angstaanjagend; ze beantwoordt immers eindelijk, na een eeuwenlang uitgerekt en thans doodgebloed schijnmanoeuvre, aan iets wat ECHT is.
Het huidige, krankzinnige wereldbeeld is en blijft vooral een afspiegeling van onze collectieve geestesgesteldheid. Dankzij tot nu toe voldoende grondstoffen en hulpbronnen komen we nog grotendeels weg met de waanzin. Op iedere leugen staat een vervaldatum, en is die nu bereikt?
50 graden celcius op 50 graden noorderbreedte?
Sorry dat ik jullie zo mee in mijn vakantieuitdaging sleur, maar ik blijf geloven in de omkeerbaarheid van dit apocalyptisch denken. De uitkomst van katern 4: Transitie naar een duurzamere wereld zal het moeten duidelijker maken.
Dank aan Philippe Defossez om me mee te nemen in een boeiend relaas!
Een gedachte over “50°C op 50°N”